روزمرگی های ملایم

“اسم” یکی از آن چیزهایی است که هیچ وقت برای من معنی پیدا نکرد …

اغلب هم با مخاطب هایم بر سر این موضوع مشکل دارم ، که به نظر من اسم تنها در نظر شما شاید “اسم” باشد و برای من نه ، که اسم تنها نمادی است برای اشاره ، که اگر من دوست داشته باشم می توانم برای اشاره به این مایه تلخ رنگ قهوه ای ، به جای قهوه بگویم “عصاره جان” . و یا مثلا شما به مزه اش بگویید” تلخ “که آن را “گند” معنی کنید و من به آن بگویم “تلخ” که آن را “گندِ عالی” مزه کنم …

و قسمت مسخره اش اینجاست که این اسم ها قرار است منظور ها را منتقل کنند …

که من می گویم حالم خوب است و تو فکر می کنی حالم خوب است …

پ ن : که “زندگی کردن” من هم یک اسم است …

پ ن : …